موسیقی در تاریخ اسلامی سر گذشتی ویژه دارد ؛ از یک سو به دلیل همنشینی اش با فلسفه در میان حکما و به دلیل آسمانی بودنش در میان عرفا ارج و قربی یافت و از دیگر سو به دلیل ابتذالی که بر اثر بزمی شدن خوی درباری یافتن بر جانش نشست,علما و فقها را به تأملی جدی در باب آن برانگیخت.وجه بزمی و لهوی موسیقی,که وجه غالب آن بود,مخالفت هایی را برانگیخت و اگر نبود وجه فلسفی و فنی آن,موسیقی چنان به ابتذال را مشگران و سودگران هویت از کف می داد که امروزه جز اثری غبار آلود در حافظه و خاطره ما,اثر دیگری از آن باقی نمی ماند.

برخورد فقها وعلمای اسلامی در موارد مختلف با موسیقی,نفی آن وجه از موسیقی بود که مصداق بارزوروشن لهو و قول زور قرآن بود؛وجهی که بدون حضور رقاصان را مشگر و ساقیان آشوبگر صورت وجودی نمی یافت.اما آنچه در فلسفه اسلامی با عنوان حکمت موسیقی و در عرفان اسلامی با عنوان سماع مطرح گردید,بازتاب نیازهای فطری و روحانی انسانی در تلائم و هماهنگی با تسبیح و تهلیل هستی در حمد و ستایش حضرت حق؛آهنگها و آوازهایی که به تعبیر عرفا,لبیک به الست بربکم در آغازین لحظه خلقت انسان بود.الحان و نغمی که در بهشت حضور در جان و روح آدمی جاری گشته بود و شنودش در خاکدان دنیای مادی بازگشتی بود به طهارت و معنویت روح در سپیده دم حضور